My Stem

My Stem soos gepubliseer op netwer24. Dis bloot die deel van my ervaring binne, en na die feesseisoen.

16 Februarie 2017 17:01

“Hallo, jy’s nuut hier, wil jy ons vertel wie jy is?”

Wel, ja. My naam is Pieter, en sorrie, maar ek is nie ’n alkoholis nie. Sorrie, julle ouens, ek weet jul nood is waarskynlik hoog ná die feestyd en alles. Maar ek is so lankal op soek na ’n AA of iets vir mense met my soort struggle. Veral so oor die seisoen van “vrede op aarde en in die mense ’n welbehae”.

Toe dog ek, ek moet maar net probeer om hier in te val en 

dalk – miskien – kry ek ook ’n sponsor wat my soort struggle verstaan? Die hoop beskaam mos nie.

Ek het gehoor julle is goed met luister, en ek het nodig om gehoor te word. Ek neem aan dis hoekom ons almal hier is, om gehoor te word, om gesien te word en om erken te word. Om nie te dink jy hoort nêrens nie, om nie te voel jy word na die buitewyke van die samelewing uitgestoot omdat jou stryd nooit einde kry nie...

Ek wil praat oor Kersfees. Ja, ek is ’n groot fan van Kersfees en die betekenis daarvan, al is en bly dit meestal moeilik om met die verstand te verstaan, ook omdat daar min geleenthede in my lewe is wat help om dit vir my lewend te hou.

Dit is hoe dit is. Kersfees 2016: Jesus het gekom! Hierdie was ’n rêrige vrye Kersfees, die eerste keer in amper 35 jaar! Ons is ná 36 jaar met die aanbreek van die nuwe jaar opnuut deur ons oorlog bekruip en vasgekeer. Een van daai dae wanneer jy wil hê die tyd moet stilstaan. Maar dit het gekom en gegaan, en hier is ek nou by julle, die AA.

Die organisasie met die twaalfpuntplan? Die plek waar daar nie veroordeling is nie, waar daar tweede en derde kanse is.

2017 het gekom. Ek is terug in die loopgrawe van my struggle. Kersfees was te kort en te vinnig verby. Weke voor die tyd – tot die 24ste nog – het ons steeds nie geglo dit gaan werk nie – dat ons ook deel van ’n “gewone” Kersfees gaan wees nie, ondanks die feit dat ons al maande daaraan beplan het – dat ons vry sal wees om dit te vier, om sonder ons daaglikse oorverdowende sielsgeraas van die oorlog wat in en om ons woed, die ruimte in ons koppe te kan oopmaak om die dag te eien, om die dag se betekenis daai oorlogsruimte te kon laat binnedring.

Dat ons dié Kersfees uit ons loopgrawe kon klim en gewoonweg asemhaal, sonder besorgdheid of bekommernis – met oorgawe. En om as’t ware met die vyand blad te skud omdat daar tot môre ’n wapenstilstand is.

Ons het die aftel na Kersdag versigtig benader; oorlog en Kersfees is nie goeie pasmaats nie. Die aftel gee ons hartkloppings van die vreemdste gevoelens van ongeloof, blydskap, vrees, afwagting, verwagting.

Is dit net ’n droom? Is ons vry om dit te vier? Is ons regtig deel van hierdie Kersfees? Is Kersfees ons beskore? Durf ons deel wees van Kersfees, wetende dat môre onvermybaar weer kom?

Oukersaand en Kersdag het nie teleurgestel nie. Jesus het opgedaag. Hy het ons met Kerskouse vol geskenke voorberei en na ’n feesmaal op Kersdag genooi – ons moes net aansit.

Ons het Hom ontmoet soos vergestalt deur eie familie! He took care of everything . . . Ag, maar ek wil nie jul tyd mors nie.

“Nee, gaan gerus voort.”

Dankie. Ons was op 31 Desember 39 jaar getroud. Ons wou dit dié keer so graag vier. Op die dag en datum. Die persoon wat ons betaal en wat ons geglo het die loopgraaf sou beman, het besluit om die pad te vat om die Oujaar en die Nuwejaar op ’n lekkerder plek uit en in te sien. ’n Groot krisis, veral ná my rugoperasie.

“Ek verstaan nie?”

Jammer, jammer, ek veronderstel ek soek ook maar soos elke ander mens antwoorde vir my stryd om dag vir dag vas te byt en om nie op te gee nie.

Ons loopgraaf is ons kinders. Ons oorlog is nie teen hulle nie, maar vir hulle. Albei in hul dertigs en erg gestrem. Ons moet alles vir hulle doen. Dis ’n oorlog van ’n ander kleur. Fisiek, geestelik, geldelik, dis een van daai soort oorloë wat ’n mens sélf nie aldag verstaan nie, hoe kan jy van ander mense verwag om dit te verstaan? Maar dis nietemin ’n oorlog. ’n Bitter, alleen oorlog.

Ons is ná 36 jaar met die aanbreek van die nuwe jaar opnuut deur ons oorlog bekruip en vasgekeer. Dis soos om deur die een of ander onsigbare mag van voor af – en met mening – teruggegooi te word in ’n al hoe dieper wordende glibberige loopgraaf sonder dat jy enige sê het of uitkoms kan sien.

Dit voel soos ’n terreuraanval wat jaar ná jaar in felheid toeneem – in my kop en teen my lyf. Alles, maar alles druis in teen wat veronderstel is om normaal te wees. Jou menswees word elke dag getrick omdat jou struggle jou elke minuut van elke dag wil aftrek en plattrek, en jy moet vasklou om lewe en dood – om nie finaal te sink nie.

Wanneer gaan dit eindig? Hoe gaan dit eindig? Dis so uitputtend. Ons is banger as ooit tevore. Bang vir die volgende Kersfees en Oujaar en Nuwejaar, maar baie meer nog vir die uitsiglose diep dal van die toekoms.

Net die Here alleen weet hoe dit sal wees, waar dit gaan eindig. Die stryd woed voort. Wie is óns sponsor, vir wie kan ons dit alles vertel wat dit sal verstaan? Wat sal luister, wat sal hoor? Wie sien ons raak?

Wie sal Sy liefde na ons toe bring – sonder voorwaardes?

Kersfees een keer ’n jaar is net nie genoeg nie.

Dankie dat julle geluister het.

Pieter

http://www.netwerk24.com/Stemme/MyStem/die-alleen-oorlog-van-n-gestremde-kind-se-ouers-20170216